about ski jumping

Grecja - nie posiada żadnych tradycji związanych ze skokami narciarskimi. W październiku 2012 świat obległa wiadomość, że w Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym w Val Di Fiemme wystąpi grecki skoczek narciarski. Wkrótce wszystko stało się jasne, gdy okazało się, że jest nim Nikos Polichronidis - zawodnik urodzony w niemieckim Kempten, którego ojcem jest Grek. Przebieg jego kariery należy podzielić na starty dla dwóch krajów - Niemiec (2004 - 2011) i Grecji (od 2012). Najlepszym wynikiem, który udało mu się wywalczyć dla reprezentacji Niemiec było 3 miejsce w zawodach Pucharu Kontynentalnego 14 marca 2009 roku w Pragelato. Po zmianie reprezentacji startował w Mistrzostwach Świata (Val Di Fiemme 2013, Falun 2015) oraz Zimowych Igrzyskach Olimpijskich (Soczi 2014). Tylko w jednym konkursie tak wysokiej rangi nie przepadł w kwalifikacjach (45 miejsce na skoczni normalnej w Predazzo). Najlepszym jego występem w barwach Grecji było 21 miejsce w zawodach PK w Sapporo 19 stycznia 2014 roku. Japońskie Sapporo stało się dla Polichronidisa przełomowe, gdyż również tam po raz pierwszy w karierze zakwalifikował się do konkursu Pucharu Świata (sezon 2013/2014). W ciągu weekendu na Okurayamie zajął 40 i 38 miejsce (kwalifikacje do drugiego konkursu zostały odwołane). Rekordzistą Grecji w długości skoku narciarskiego jest oczywiście Nico - w treningu przed konkursem indywidualnym PŚ w Oberstdorfie w 2013 roku zdołał wylądować na 186 metrze.

Gruzja - Trenowanie skoków narciarskich w Gruzji jest możliwe za sprawą kompleksu skoczni w Bakuriani. W 1934 roku została wybudowana w tym miejscu skocznia 40-metrowa, na której szkolono młodych zawodników. Rok 1969 był dla gruzińskich skoków przełomowy, gdyż w miejsce starej skoczni powstały 4 nowe obiekty (K-115, K-90, K-70, K-45). Dziś w użytku jest prawdopodobnie tylko najmniejsza z nich. W momencie, gdy jest pisany ten tekst (rok 2016), w bazie FIS jest 8 aktywnych skoczków z Gruzji. Najstarsi z nich (rocznik 1992) to Levan Tonoiani i David Minasiani - nie startowali nigdy w zawodach organizowanych przez FIS. Odrobinę bardziej znanymi zawodnikami są: Sergey Akhabadze (rocznik 1995), Artur Sarkisiani (1996) i George Shubitidze (1997), którzy brali udział w Mistrzostwach Świata Juniorów. Najmłodszy narybek Gruzji to: Ivane Basilashvili (1999), Vazha Kozanashvili (2000) i Alan Gobozovi (2004). Gruzja ma także jedną zawodniczkę, a jest nią Esmeralda Gobozova (2003). Aby odnaleźć ślad sukcesu gruzińskich skoków w zawodach międzynarodowych musimy jednak spojrzeć w przeszłość. W latach 1992 - 2002 w barwach Gruzji skakał Kachaber Cakadze. Swoją karierę rozpoczynał jako reprezentant Związku Radzieckiego, natomiast w okresie przejściowym był zawodnikiem Wspólnoty Niepodległych Państw. W ciągu 9 sezonów zdobył w Pucharze Kontynentalnym 412 punktów. Najlepszym jego występem w PK było 5 miejsce wywalczone w niemieckim Braunlage w sezonie 1998/1999. W zawodach Pucharu Świata niestety punktów nie zdobywał (najlepsze miejsce 39 w Planicy w sezonie 1993/1994 - były to jednocześnie Mistrzostwa Świata w Lotach). Warto odnotować, że był uczestnikiem Zimowych Igrzysk Olimpijskich (Lillehammer 1994, Nagano 1998, Salt Lake City 2002) i Mistrzostw Świata (Falun 1993). Niestety w zawodach tak wysokiej rangi zajmował miejsca dopiero w szóstej i siódmej dziesiątce. Skok Kachabera Cakadze na odległość 105 metrów, który miał miejsce w 2001 roku w Zakopanem, jest aktualnym rekordem Gruzji. Większe sukcesy odnosił jego ojciec - Koba Cakadze, który nie miał tyle szczęścia by reprezentować niepodległą Gruzję. Gruzin pod flagą Związku Radzieckiego wygrywał niektóre imprezy oraz zajmował inne znaczące pozycje. W 1962 roku triumfował w Turnieju Czeskim (rozgrywany od 1960 do 1996), natomiast w roku 1966 był najlepszy w Pucharze Beskidów (rozgrywany od 1958 do 1989). Trzykrotnie (1968, 1970, 1972) zdobywał Puchar Związku Radzieckiego. Jego debiut w Turnieju Czterech Skoczni (1955/1956) był wprost imponujący, gdyż w swoich pierwszych zawodach międzynarodowych zajął 14 miejsce, a zaledwie 5 dni później stał już na najwyższym stopniu podium. Czterokrotnie uczestniczył w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich (Cortina d'Ampezzo 1956 – 30 miejsce, Squaw Valley 1960 – 9 miejsce, Innsbruck 1964 – 27 miejsce, Sapporo 1972 – 9 miejsce na K-70 i 35 miejsce na K-90). Ponadto zapisał się w historii skoków narciarskich jako sześciokrotny mistrz Związku Radzieckiego (1953, 1956, 1960, 1962, 1969, 1972) oraz mistrz Spartakiady Narodów ZSRR w 1962.

Hiszpania - Ostatnim Hiszpanem startującym w zawodach Pucharu Świata był Francisco Alegre (sezon 1992/1993) - niestety plasował się w ogonie stawki. W sezonie poprzednim startował w Pucharze Europy (odpowiednik Pucharu Kontynentalnego) wraz z trzema swoimi rodakami (Bernat Sola, Jesus Lobo, Tomas Camo) - udało im się nawet zajmować miejsca punktowane. Reprezentację Hiszpanii prowadził wówczas słoweński trener Vasja Bajc. Jedynym zawodnikiem, który zdobył punkty PŚ był Bernat Sola - zajął 14 miejsce w Sapporo w sezonie 1986/1987. Jego drugi najlepszy rezultat (19 miejsce w Val di Fiemme w 1990 roku) nie przyniósł mu punktów, gdyż według starych zasad premiowano tylko 15 najlepszych skoczków. Rekordem życiowym Soli, który do dziś jest oficjalnym rekordem Hiszpanii to 146 metrów uzyskane podczas mistrzostw świata w lotach w 1986 roku na skoczni Kulm (w tamtym czasie K-180) położonej na granicy austriackich miejscowości Tauplitz i Bad Mitterndorf. Nie jest to odległość imponująca, gdyż podczas tych samych zawodów padł ówczesny rekord świata w długości skoku narciarskiego, który wyniósł 191 metrów za sprawą austriaka Andreasa Feldera. Starty w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich również nie przyniosły chwały skoczkom z półwyspu iberyjskiego. Na ZIO w 1984 roku w Sarajewie Bernat Sola, José Rivera i Ángel Janiquet zajęli miejsca w ostatniej piątce konkursu indywidualnego na skoczni normalnej. Warunki do uprawiania skoków narciarskich były w Hiszpanii nienajgorsze. Na skoczni 75-metrowej w katalońskiej La Molinie wielokrotnie rozgrywano zawody Pucharu Europy oraz Pucharu Króla. Ten obiekt oraz dwie mniejsze skocznie (K-54 i K-25) istnieją do dziś i są pokryte igielitem. Był to niegdyś ważny ośrodek treningowy reprezentacji Hiszpanii. W 13 letniej historii Pucharu Króla tylko raz zwycięstwo przypadło skoczkowi z Hiszpanii (Bernat Sola), pomimo, że startowali tam głównie zawodnicy tej narodowości. Kompleks trzech innych skoczni (K-90, K-40, K-25) możemy znaleźć w miejscowości Astun. Na skoczni normalnej dwukrotnie rozgrywano zawody Zimowej Uniwersjady (1981 i 1995 rok). Szansą na powrót skoków do Astun były Zimowe Igrzyska Olimpijskie, o które kilkukrotnie ubiegało się miasto Jaca. Ostatnie zgłoszenie Hiszpan przegrało z kandydaturą rosyjskiego Soczi (ZIO 2014). Po kilku innych hiszpańskich skoczniach pozostały tylko wspomnienia i resztki dawnych konstrukcji. Historia skoków na tamtejszych terenach sięga wczesnych lat XX wieku, gdy w Ribes de Freser po raz pierwszy zaczęto trenować tę dyscyplinę.

Indonezja - W Dżakarcie - stolicy Indonezji, urodził się Johan Munters (23 sierpnia 1978). W wieku 5 miesięcy został adoptowany przez szwedzką rodzinę. Pasją do skoków narciarskich zaraził go ojciec - były skoczek. W Reprezentacji Szwecji zadebiutował w 1994 roku. W ciągu swojej kariery zdobył łącznie 7 medali mistrzostw krajowych. Został dwukrotnie mistrzem Szwecji w kategorii juniorskiej (1994 i 1996), a także raz w kategorii seniorskiej (2002). Niestety na arenie międzynarodowej nie radził sobie aż tak dobrze. Starty w Mistrzostwach Świata Juniorów (Gallivare 1995, Asiago 1996) oraz Mistrzostwach Świata (Lahti 2001) dawały mu miejsca w piątej dziesiątce. W sezonie 2000/2001 zdobył 19 punktów Pucharu Świata (18 miejsce w Kuopio i 25 miejsce w Falun), co dało mu 62 miejsce w klasyfikacji generalnej. Znacznie częściej występował i punktował w Pucharze Kontynentalnym - w ciągu 5 sezonów zdobył łącznie 164 punkty. Jego najlepsze osiągnięcie w zawodach tej rangi to 8 miejsce, które zajął 18 marca 2001 w szwedzkim Hede. W maju 2002 roku Munters zakończył karierę z powodu kontuzji kolana, której nabawił się podczas gry w piłkę nożną. Decyzja ta była również efektem braku wsparcia ze strony Szwedzkiego Związku Narciarskiego, który nie zaangażował się w proces leczenia kontuzji.

Irlandia - Latem 2002 roku na zielonej wyspie w głowach dwóch śmiałków zrodził się pomysł uprawiania skoków narciarskich. Richard Brown i Andrew Turner na początku niewiele wiedzieli o tej dyscyplinie, ale jako fani sportów ekstremalnych zapragnęli podjąć wyzwanie. Pierwszą ich decyzją musiał być wybór miejsca, w którym mogliby trenować, gdyż w Irlandii nie ma ani jednej skoczni. Padło na szwedzki Goeteborg, choć rozważali też wylot do Stanów Zjednoczonych. Swoje skoki oddawali na obiektach K-15 i K-35. Ich próby zaowocowały 35-metrowym skokiem Richarda Browna, który można uznać za nieoficjalny rekord Irlandii. Obaj zawodnicy nigdy nie wystartowali w oficjalnych zawodach organizowanych przez FIS.